Ongeveer anderhalf jaar geleden hebben we onze oudste zoon ingeschreven voor een online typecursus. Hij was toen tien jaar en dat leek ons een geschikte leeftijd. De gehele cursus wordt geautomatiseerd doorlopen. Er komt geen docent aan te pas. Af en toe zijn er filmpjes met uitleg en verder is het vooral veel oefenen. De cursus is opgezet als een online game en dat spreekt onze zoon uiteraard aan. Er wordt continu feedback gegeven en het wordt spannend gehouden met een soort spionageverhaal dat er doorheen is gevlochten. Al met al een stuk efficiënter er en leuker dan de typecursussen van vroeger. Althans, dat neem ik aan, want ik heb zelf nooit een typecursus gevolgd.

Ik voel me een sukkel

Na een maand of twee kan m’n zoon al beter typen dan ik. Soepel gaan z’n tien vingers over het toetsenbord, terwijl hij de zinnen op het scherm ziet verschijnen en eventuele fouten direct kan corrigeren. Ik voel me echt een beetje een sukkel als ik zelf weer achter m’n laptop kruip. Nog altijd bonkend met twee vingers op m’n toetsenbord, terwijl ik naar beneden staar om m’n handen te volgen. Als ik een zin heb geschreven kijk ik steevast op naar het scherm of alles goed is gegaan. Dit is vrijwel nooit het geval en moet ik dus nog fouten corrigeren. Eigenlijk is dit pas echt blind typen, want als ik bezig ben heb ik geen idee wat er op het scherm gebeurt.

Het is nog niet te laat

Zo modder ik me al m’n hele werkende leven, zin voor zin, door elke e-mail, artikel of rapport. Ik heb op deze manier zelfs drie lijvige boeken geproduceerd. Hoeveel tijd en frustratie had ik mezelf kunnen besparen als ik ergens de tijd had genomen om fatsoenlijk te leren typen? Het heeft echter weinig zin om te mokken over het verleden. Ik kan me beter richten op de toekomst en heb me daarom, een half jaar na mijn zoon, ook voor een typecursus ingeschreven. Waarom niet? Elke dag zit ik achter het toetsenbord en hopelijk heb ik nog een half leven voor me! Ik ben nu een jaar verder en type deze blog met tien vingers, met m’n ogen op het scherm gericht. Het is nog niet foutloos, maar het gaat vele malen sneller en efficiënter dan hiervoor. Neemt niet weg dat het me meer moeite kostte dan m’n zoon om blind te leren typen, want het afleren van slechte gewoontes is nu eenmaal lastig. Het is verleidelijk om in oude patronen te vervallen, zeker als je moe bent of haast hebt. Even doorzetten dus, maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb.

Kleine moeite groot plezier

Nu ik mijzelf dagelijks realiseer hoeveel profijt ik heb van goede typevaardigheden blijf ik me afvragen waarom we niet leren typen op school. Ik heb ruim twintig jaar onderwijs genoten en veel zaken moeten leren die weinig tot geen praktische waarde hebben. Het nut van typevaardigheden in de huidige samenleving is overduidelijk. Toch wordt vrijwel nergens in het onderwijs ruimte gemaakt voor het aanleren van deze vaardigheden. Wellicht dat spraakherkenning typen in de toekomst overbodig maakt. Maar op dit moment zit het overgrote deel van de beroepsbevolking nog dagelijks achter een toetsenbord. Dan is het toch bizar dat hier geen aandacht voor is? Natuurlijk kunnen kinderen ook een online cursus volgen, maar dan moeten de ouders hier zelf achteraan zitten en de financiële middelen hebben en hieraan willen uitgeven. In de praktijk betekent dit dat kinderen met minder draagkrachtige ouders minder vaak leren typen wat hun achterstand op de arbeidsmarkt nog groter maakt.

Tijd voor actie

Een gebrek aan typevaardigheden is geen wereldschokkend probleem. Het is een kleine tekortkoming in ons stelsel die eenvoudig op te lossen is. Een paar uur typeles per week gedurende een half jaar is voldoende om alle kinderen bekwaam te maken voor de rest van hun leven. Een geringe investering met een groot effect:

  • Het vergroot de baankansen van alle kinderen, maar met name van de kwetsbare groepen omdat zij niet snel buiten het onderwijs deze vaardigheden opdoen.
  • Het verbetert de concurrentiepositie van Nederland en het is goed voor de economie, omdat er efficiënter gewerkt zal worden.
  • Het verlicht de werkdruk voor veel mensen in een tijd waar burn-out beroepsziekte nummer één is geworden.

Politieagenten, artsen en andere zorgverleners klagen over de grote administratieve lasten waar ze mee te maken hebben. Iets waar sowieso wat aan moet gebeuren, lijkt me. Maar stel dat ze allemaal op school blind hadden leren typen. Daar helpt om de administratie efficiënter te laten verlopen en dit neemt minimaal iets van de stress weg. Laten we deze tekortkoming van het stelsel daarom snel corrigeren. De overheid zou in elk geval kunnen beginnen met het beschikbaar stellen van een online typecursus voor het onderwijs, zodat scholen geen extra kosten hoeven te maken. De overheid heeft de middelen om zo’n cursus te ontwikkelen of als bulk in te kopen. Laten we dit gewoon met ingang van het nieuwe schooljaar invoeren. Vindt u niet? Ik ben alvast een petitie gestart. Als u deze wilt tekenen kunnen we dit euvel hopelijk snel corrigeren. Alvast bedankt.

Hier de link naar de petitie: https://petities.nl/petitions/invoering-typeles-op-scholen?locale=nl